Oğlumla beraber

Bir haftadır (hadi doğru söyliyeyim 5 gecedir) oğlumla beraberiz. Annemiz iş sehayati için pazar gecesinden beri yurtdışında. Biz de oğlumla beraber takılıyoruz.

Çocukların anne ve babaları ile beraber olduklarında şımardıkları kesin. Sadece anne veya sadece baba ile beraber olunca daha uyumlu oluyorlar. Sanırım bu biraz da anne ve babanın birbirlerine göre (istemeselerde) tutarsız davranışlarından kaynaklanıyor.

Bu bir hafta oldukça keyiflli zaman geçirdik.

Sinemaya "Garfield"ı seyretmeye gittik. Yorumlarımızı birbirimize fısıldadık. Mısırımızı ve suyumuzu paylaştık. Sinema sonrası hamburger yiyip filmin oyuncaklarından aldık.

Caddebostan sahilde çocuk parkında oynadık. Parkurda yürüdük, koştuk. Beraber sırayla minigolf oynadık.

Spora gittik. Çıkışta satranç oynadık. Arabayla dolaştık. Şarkılar söyledik.

İbeking ve S. ye misafirliğe gittik.

Evde oyunlar oynadık.

Trafik işaretlerini öğrenmeye çalıştık.

Haftanın günlerini tekrar ettik.

Son güne kadar annemizi pek aramadık. Son gece "Bi gün kaldı di mi, annemin gelmesine" dedi. Gitmeden önce ne kadar kalacağını, nereye gideceğini, ne zaman geleceğini anlatmıştık. Can'a önceden bunları anlatınca kendisini hazırlayabiliyor. O zaman da hiç sorun çıkarmadan uyumlu davranabiliyor.

Her ne kadar annemizden ayrı olduğumuz için üzülsek de oğlumla daha fazla yakınlaştığım için seviniyorum. Gece uyandığında "baba" diye sesleniyor. (Gerçi ben galiba çoğunu duymuyorum. Burcu'ya söylemeyin; sonra güvenip bana bırakmaz.:) )

Bu akşam annemiz geliyor. Sevinçliyiz. Can'la karşılamaya gideceğimizi konuştuk. Bakalım belki bi sürprizimiz de olur.