Tüm site sakinlerinin bayramlarını ve yeni yıllarını kutlarım.
Bizim yarattığımız çizgisel zaman üzerinde hiçbir anlam ifade etmeyen bitişler ve başlangıçlar herzaman umut yaratıyor insanda.
Yeni yılda herşey herkes için bu yıldan daha iyi olsun.
Devamını okumak için...
Dün akşam Autoshow'un açılış kokteyli vardı. Kalabalık, lacivert takım elbiseli insan güruhu ile beraber kokteyl, yeni araçlar, stand görevlileri dolu bir aktivasyon oldu. Bu fuarda yeni ve farklı araçlar var. Yeni lansmanlar ve konsept araçlar ilgi çekici. Devamını anlatmayayım. Gidince orada görürsünüz. (Uğraşmayın bedava bilet bulunmuyor.)
Fuarda bir çok eski arkadaşımla beraber eskiden aynı bölümde çalıştığım Ragıp ile karşılaştım. Benim bloguma tesadüfen onun başka bir arkadaşının bloguna yazılmış yorumdan ulaşmış. İlk defa beni tanıyan fakat benim sayfaya girmesini rica etmediğim birisi sayfayı bulup okumuş. Evet evet gerçekten benim zorlamam dışında sayfaya girip takip eden biri oldu. Eyooo. Artık bu gazla bi iki hafta daha yazarım ben.
Bi de şu işlerin yoğunluğu olmasa. Teyzem derdi: "Nişadırlısın sen". Doğunca arkasına nişadır (Na2CO3) sürülenler koşturup durularmış. Bu aralar gene sıkılacak vakit bulamıyorum. Nişadır fazla kaçtı herhalde.
Devamını okumak için...
Nihayet blog'uma müzik eklemeyi başardım. Yanda (umarım) uygulamayı bulabilirsiniz. İlk yüklediğim şarkı daha önce de bahsettiğim İstiklal Marşı'nın ilk bestesi. 1930 yılına kadar bu şekilde söylenmiş. Bana çok ilginç geldi.
Asıl ilginç olanı şimdiki marşın aslında daha hızlı yazılmış olması ve plakta yer kaldığı için yavaş kaydedelim düşüncesi sonrasında bugünki halini alması.
Devamını okumak için...
Tam da yüzüncü yıla yakışır bir sezon oluyor. Sanki yüzyıldır Fenerbahçe'nin başına gelenlerin bir özetini yaşıyoruz; hem de sadece bir sezon içinde.
Yanlış hatırlamıyorsam 1954 yılı yapımı bir Türk filimi sahnesi. Tavandan balıkçı ağlarının sarktığı tahta masalı bir meyhane. Arka planda beyaz saçlı, beyaz önlüklü mekanın sahibi ve garsonu önlüğüyle rakı kadehi kuruluyor. Ön planda masalar. Masaların birinde iki adam. Kederli kederli içiyorlar. Yaşlıca olanı diğeri ne dönüp bombayı patlatıyor :" Noolcak bu Fenerin hali?"
Yıl 2006. Fenerli arkadaşlarla cinconlulara çaktırmadan aramızda konuşuyoruz. "Noolcak bu Fenerin hali?" İlk sekiz haftada takım toplam sekiz puan kaybetmiş. Henüz hiç bir derbi oynamadan üstelik.
Bu performansa bir Teknik Direktör değişikliği, üstüne Olağanüstü Kongre, Kongrede gruplaşmalar, Başkan değişikliği, UEFA gruplarından çıkamama, Türkiye kupasından elenme, her durumda iki Gassaray galibiyeti, devre arasında yabancı oyuncuları gönderme-yenilerini alma, Bejiktaş malubiyeti, tekrar teknik direktör değişikliği ve adını duymadığımız bir antrenör ile lig beşinciliği eklerseniz 100 yıllık tarihi tamamlamış oluruz.
100.yıl hepimize hayırlı olsun.
İki post önceki koşturmanın bittiğini sanıyorsanır yanılıyorsunuz.
Burcu'nun ve Can'ın burada olmadığı haftada gecelere kadar çalıştım. Akşamları eve geldim. Kimseyi arayıp sorma fırsatım olmadı. Cuma günü annem Ankara'dan sırf Can'ı getirmek için bir günlüğüne İstanbul'a geldi. Torunun kıymetli olma durumu bu olsa gerek. Can otobüsten direk kucağıma atladı. İnsanın oğlunun sıcaklığını hissetmesi bu olsa gerek. Sonra da hepberaber Burcu'yu karşılamaya gittik. Gitmişken teyzeme de uğrayalım dedik ama sağolsun cuma akşamı istanbul trafiği sayesinde sadece yarım saat oturup havaalanına gittik. Gece yarısına doğru Burcu geldi.
Cumartesi öğlen annemi Ankara'ya uğurladıktan sonra hep beraber "Arabalar" filmine gittik. Animasyon olayı abartmış. Seyredecel olursanız detaylara dikkat edin derim. Pixar ortaklığı sonrası Walt Disney eskisi gibi iki boyutlu harika klasik çizgi flimler üretmese de, üç boyutlu filimlerle gereksiz teknoloji meraklılarını (benim gibi) keyiflendiriyor.
Pazar evde pinek, ramazanın ilk günü, Burcu'nun hazırladığı ilk iftar, TV'de haftanın maçları ve erkenden uyku.
Pazartesi sabah sahur için kalktım. Eşyalarımı da hazırladım. Bu hafta da ben pazartesiden beri Almanya'dayım. Yarın akşam üstü döneceğim. Umarım bu hafta bişiiler çıkmazda hep beraber evde üstüste üç-dört gün geçirebiliriz.
Devamını okumak için...
Günlerdir ısrarla google'da İstiklal Marşı'nın ne zaman yazıldığını araştıran ve bunu benim sayfamda bulacağını düşünen arkadaşların yoğun taleplerine dayanamadım:
TBMM 1920 yılı sonlarında bir şiir yarışması açılıyor. Katılımcılara 6 ay süre veriliyor. Yarışmaya tam 724 şiir gönderiliyor. içlerinden 6 şiir elemeyi geçip Meclis Matbaası tarafından bastırılıyor ve milletvekillerine dağıtılıyor. Büyük ihtimalle beğenilmediklerinden Mehmet Akif Ersoy'dan da bir şiir isteniyor. Değerlendirme sonucunda 12 Mart 1921 de İstiklal Marşı şiiri kabul ediliyor. Ersoy da ödülü reddediyor.
Şiirin bestesi için de bir yarışma açılıyor. 1924 yılında Ali Rıfat Çağatay'ın bestesi kabul ediliyor. 1930 yılında ise Zeki Üngör'ün bugün de okunan bestesi ilkinin yerine geçiyor.
İlk marş yakında burada (Podcast olayını haftasonu becereceğim inşallah). İlgili wikipedia sayfası.
Devamını okumak için...
İnsan psikolojisi çok ilginç. Stress ve gerginliğin sınırları zorlanınca ilginç tepkiler verebiliyor. Aslında hiçbir nörolojik veya biyolojik problem olmamasına rağmen vücut problem belirtileri gösterebiliyor.
İlk akla gelen tansiyon yükselmesi. Herhalde herkeste oluyordur. Benim yüzüm kulaklarımdan başlayarak kızarır. Devam ederse kalp atışlarımı kafamda hissederim.
Bu tür reaksiyonlar hakkındaki bilgilerime bir yenisini ekledim. Konvertif Reaksiyon. Yada Konversiyon Bozukluğu. İlgili bilgiler burada, burada ve burada.
Aklımızın bize yapabildikleri inanılmaz. Bu nedenle her zaman serin tutulmalı.
Herşeyi çok fazla kafaya takmamak lazım. Hem çok üzülmemek hem de bizi sevenleri üzmemek lazım.
Devamını okumak için...
Bu yaz hem futbolda hem de basketbolda dünya şampiyonaları seyrettik. Her ikisinde de seyircinin favorisi olan, göze hoş gelen ve estetik oynayan takımlar başarısız oldular.
(Yazıyı burada okumayı kesecek okuyucuya not: Merak etmeyin bu bir spor yorumu -yazısı değil.)
Avrupa şu aralar orta çağdan beri din üzerinde yaptığı beraber davranma durumunu yasalaştırıp Avrupa Birliği çerçevesine oturtmaya çalışıyor. Tarihsel olarak hiçbir zaman bu çerçeve içinde olmayan Türkiye'yi ise hazmetmekte zorlanıyorlar. Diğer yanda ise bireyselliği ülke politikası olarak pompalayan ABD var. Bu tipik davranış şekilleri diğer alanlarda olduğu gibi spor kültüründe de kendisini gösteriyor.
Avrupa'da kollektif, zekaya ve dayanışmaya dayalı takım oyunu oynanıyor. Basketbolda alan savunması yapılıyor. Futbolda hücum oyuncuları dahil tüm takım halinde savunma yapılıyor. Galibiyete giden yolda önce gol-basket yememek esas alınıyor.
ABD'de de ise örneğin NBA'da alan savunması yapmak cezalandırılıyor. Oyun kişisel beceriye dayalı. Seyir zevki yüksek ve estetik bir oyun. Futboldaki benzerliği Brezilya takımı ile kurabiliriz. Her iki milli takım da inanılmaz süper yeteneklerden oluşuyor. Aslında birer pazarlama mucizeleriler. Takım olarak değerlendirildiklerinde ise ortada bir sorun var.
Hem futbol hem de basketbol dünya kupaları finale bile çıkamayan Brezilya ve ABD takımları ile gösterdi ki; takım ne kadar iyi oyunculardan kurulu olursa olsun başarı için gerçekten takım olmak şart.
Bizim başarımızın (ve başarısızlığımızın) sırrı da aslında burada gizli. Galatasaray ancak takım olabildiği yıllarda Avrupa ile boy ölçüşebildi. Milli takımlar da öyle.
Bizim beklentimiz herzaman neydi? Göze hoş gelen estetik bireysel oyunlar.
Peki ya doğruya ulaşmak için biraraya gelmek, ortak tutum ve davranış göstermek konusundaki ihtiyacımız?
Sizce sadece sporda mı?
Devamını okumak için...
Onbeş günde dokuz maç yapmışlar. Benim seyredebildiğim maçlarda inanılmaz savaştılar. Bugünkü Fransa maçında neredeyse kollarını kaldıracak halleri yoktu. Maça çok kötü başladılar. İlk yarı serbest atış dışında sadece üç yada dört basket atabildiler. İkinci yarıda farkı kapattılar ve fark sadece dört sayıya indi. Ama farkın kapatılmasına hakem izin vermedi. Gene de maçın sonu keyif verdi ve heyecanlandırdı.
Dünya altıncılığı hiç de küçümsenemeyecek bir başarı. Turnuvanın sonuna kadar maç oynayan Milli Takım'a sonsuz teşekkürler.
Devamını okumak için...
Cumartesi günü takım olmanın başka bir mucizesine tanık oldum. Spor yapmaya gitmiştim. Spor salonunda büyük televizyonlar ve kulaklıklar sayesinde müzik veya televizyonun sesini dinleyebiliyorsunuz. 12 dev adamın Slovenya maçının o saatte olduğundan haberim yoktu. Spor yaparken maç öncesi yorumları dinledim. Maçın ilk yarısını kanter içinde ve heyecanla seyrettim(k). Maç öncesi istiklal marşı okunurken oyuncularımızın yüz ifadelerinde inanmışlık vardı. (Futbol takımının İsviçre maçındaki kadar değil di:)) Tüylerim diken diken oldu. Zaten çabuk duygulanırım böyle zamanlarda. 
Bu bir hafta oldukça keyiflli zaman geçirdik. 
Doktor sinirin dirseğin içerisindeki oluk gibi yerden (elinizle kontrol ederseniz belli oluyor) kolun iç kısmına alacağını söylemişti. Bu operasyona da "anterior submuscular transpozisyon" deniyormuş. Ameliyat yaklaşık bir saat sürdü. Sanırım narkozun etkisi tamamen geçmeden odasına getirdiler. Başlangıçta ağrısı oldu ama benim tahmin ettiğimden daha çabuk ağrıları azaldı.
Odaya ilk getirdiklerinde benim içim çok kötü oldu. Nedenini anlamadığım bir şekilde midem bulandı ve sık sık odadan çıkmak zorunda kaldım. Annemi o halde görmek mi, yoksa narkoz kokusu mu bilemiyorum.
Şimdi, bir hafta sonra, herşey yolunda görünüyor. (En azından telefonda bana öyle söylüyorlar.) Yavaş yavaş normal hareketlerini yapmaya başlıyor. Umarım kısa zamanda eskisinden daha iyi olur. (Ameliyat sonrası tedavi burada)
Biraz da gereksiz bilgi:
Elimize üç tane sinir gidiyormuş: Ulnar, median ve radial. (Ulnar sadece küçük parmağa ve yüzük parmağına, median ve radial baş, işaret ve orta parmağa. Sanırım bu yüzden bu parmaklar daha hassas.)
Cubit latincede kolun alt kısmı anlamına gelen "cubitus" dan geliyor ve uzun yıllar bir ölçü birimi olarak kullanılmış. 45 cm veya 18 inç.
Daha gereksiz bilgiler:
Bileğiniz ile dirseğiniz arasındaki mesafe tam olarak ayak ölçünüzde. Buradan. (denemesi komik oluyor.)
Dilini dirseğine değdirebilen pek az kişi varmış. (Bunu denemesi daha komik.)
Hayatı hızlı yaşayarak içini daha fazla doldurmaya çalışıyorum.
Hızlı yaşadıkça zaman daha çabuk geçiyor. Hayatın içine doldurmaya çalıştıklarımdan da tat alamadan zamanın hızla geçtiğini görüyorum.
Hızla giden bir trende gider gibiyim. Dışarıdaki manzarayı izlemeye çalışıyorum. Gördüğüm ise sadece bu.
Bazen trenden inmek ve bana el sallayan çocuklarla konuşmak istiyorum; onlarla beraber çimlere yatıp bulutları bişiilere benzetmek.
En çok da onlu yaşlarımdaki yaz öğleden sonralarını özlüyorum. Dışarısı sıcaktan kavrulurken kalın pardeler ardında serin serin evde yapacak birşey olmamasından sıkılmak istiyorum.
Güzel bir yemeği yerken lezzeti uzun sürsün diye yavaş yavaş yemek istiyorum. Lezzet çok olsun diye bol bol yemek değil.
Acele etmemek; zorunda kalmamak, tadını çıkarmak istiyorum.
Sahi; siz en son ne zaman bulutlara bakarak bişiilere benzetmeye çalıştınız?
Devamını okumak için...
Bodrum'um merkezinde sahilden ve otogardan beş dakika yürüme mesafesinde dar bir sokak içinde Su Otel.
Plajklübü (Beach-club) olarak Yalıkavak'taki Xuma Beach hoşuma gitti. Arabasızsanız Yalıkavak merkezden taksi ile ulaşmak mümkün oluyor. Küçük bir koyu kapatmışlar. Civarında başka tesis yok. Giriş ücreti karşılığında içerde yiyecek içecek alışverişi yapabiliyorsunuz. Ufak, taşlık bir plajı var ama denize girmek için iskeleyi tavsiye ederim. Haftaiçi gitmemiz nedeniyle etrafta fazla insan da yoktu. Çimlerin üzerinde gölgede minderlere yayıldık. Tesisin için de basketbol potası, fittness salonu ve masaj imkanı var. 
Gider gitmez gençlerle beraber tek pota oynadık. Yemekler güzel. Self-servis olmasaydı daha iyi olabilirdi ama haftasonları çok dolu olduklarını söylediler; kalabalıkta servis yapmak zor olabilir. Restoran ve bar kısmı rahat döşenmiş. Tuvaletin üzerindeki hasırlar içeride hoş bir ışık yaratmış. "Birgün açık havada evim olursa bir yerini böyle yapayım" dedim kendime. 
Denize girmek için diğer bir alternatif de günübirlik yapılan turlar. Doğu ve Batı olmak üzere iki farklı tur rotası var. Kooperatif bağlantıları olduğu için uygun fiyatlı ve beklentiye bağlı olarak düşük de olsa bir standardı var. Gidilen koylar ve deniz heryerde mükemmel. Turlara öğle yemeği dahil ama beklentinizi büyük tutmamak gerekir. Sabah 10-11 gibi çıkılıp 18-19 gibi dönülüyor. Her iki rotayı da en az bir kere görmek gerek. 
İlk maçımız Kayseri Erciyes'e karşıydı. Aslında can'la ilgilenmekten maça pek konsantre olamadım. Önümüzdekiler oturmayı pek sevmediklerinden maçın büyük bir kısmını ayakta izledik.Güncemin şablonunu değiştirdim. Bağlantılar bölümüne de yenilerini ekledim. Diğer kişisel güncelere kalıcı bağlantı vermeden önce site sahibini haberdar etmek ve hatta izin almak gerektiğini düşünüyorum. Ulaşabildiklerime buradan bağlantı vermeye çalışacağım.
Bakalım güncemin bu yeni yüzü onu daha kolay okunur kılacak mı?
Devamını okumak için...
Uzun süredir iple çektiğim tatil sona ermek üzere. İlk defa tatil bana da uzun geldi. Artık bitsede işe başlasak dedim. Üç hafta izin gerçekten iyi kan yapıyormuş. Bütün yılın yorgunluğundan ve stresinden sonra çok iyi geldi. Özellikle izne hafta içinde başlamak ve hafta içinde tekrar dönmek rahatlatıcı oluyor. İlk haftadaki iş günlerinde tatile zihin olarak hazırlanılıyor ve işler toparlanıp devrediliyor. Tatilden sonraki iki-üç günde de ancak intibak sağlanıyor. Pazartesi sendromu olmuyor. Tam çalışma temposuna girerken tekrar haftasonu geliyor. İmkanı olan herkese tavsiye ederim.
Tatil süresince blog sayfamızda tatile girdi. Tatil öncesi son yazıyı 21 Temmuz'da yazmışım. Arada ufak bir hatırlatma yazısı 29 temmuz tarihli. Bugün itibariyle günlük olarak yazmaya devam edeceğim.
Tatil boyunca konularda birikti. İlginç birşey görünce yada aklıma gelince bunu blog'a yazayım diyorum. Her ne kadar Karalama Defteri'nden Zoti bana bir Moleskine hediye ettiyse ve ben bu defteri tatilde yanımda götürdüysem de hiç bir not almadım. Götürdüğüm gibi getirdim. Nasıl olsa hatırlarım dedim. Şimdi yazmaya oturunca "neydi yav?" diyorum kendi kendime. "Bi daha ki sefer kesin not alıcam" desem de kendim de inanamıyorum.
Tatilin ilk kısmını daha önce yazmıştım. Can ve Burcu ile beraber Antalya'da Club Voyage Sorgun Select'e gitmiştik. Burada altı gece geçirdik. Sonra istanbul'a döndük. İş için yaptığım uçuşlar sağolsun; tüm tatildeki uçakbiletlerini Miles&Miles'da birikmiş millerle aldık. Erken rezervasyon sayesinde indirimli tarifeden alabildik biletleri. İstanbul'da bir gece kalıp arabayla Ankara'ya gittik. Bu yolculuk ve Ankarada kullanım için Can'a araba koltuğu almıştık. Yol boyunca hiç uyanmadı. Biz de mola vermeden gittik. Arabanın dikkatli gidildiğinde nekadar tasarruflu olduğunu ölçmek için sürekli 130 km/s ile gittik. 100 km'de ortalama 5.2 lt. dizel yaktı. yaklaşık 20 lt. yakıt ile Ankara'ya ulaştık. Çıkarken depoyu tamamen doldurmuştum. Ankaya vardığımızda sadece bir çeyrek eksilmişti.
Ankara'da iki gece kaldık ve pazartesi sabah 07:30 uçağı ile direkt Bodrum'a geçtik. Orada üç gece kaldık ve İstanbul aktarmalı olarak perşembe gece yarısı Ankara'ya vardık. Cuma günü akşam üstü arabayla tekrar istanbul'a doğru yola çıktık. Ekonomi yapmadan 3 saat 15 dakikada istanbul'a geldik. 100 km de ortalama 6,8 lt. yakmışız. Akşam eve geldiğimizde kapıda can'ın yorumu tatili özetledi: " İstanbul bitince nereye gitcez?" :))
Tatilde gezdiğim yerleri ayrıca anlatacağım. Özellikle Bodrum'da gittiğim birkaç yeri tavsiye etmek isterim. Ayrıca bu tatilde üç kitap bitirebildim. Bir tanesininde yarısındayım. Bunlarla ilgili yorumlarımı da paylaşmayı planlıyorum.
Cumartesi günü Ayşe Teyzemizin Neşe'si (ve can'ın sevgilisi) evlendi. Nikaha beraber gittik. Can Neşe'yi gelinlikle görünce yaklaşık 15 dakika hiç konuşmadı. Önceden "ben senin evlenmeni istemiyorum" diyordu. :)
Cumartesi akşam ise Fenerbahçe maçına gittik ailecek. Ayrıca yorumlayacağım.
Pazar günü maaile (Zoti, Shemsa, Ali, Mesut, biz) Kilyos'a Burç Beach'e gittik. Sonrasında da trafiğin azalmasını beklerken kendin pişir yaptık. Yine hepimiz doyduk ve mangalda pişmiş etler kaldı. Eskiden olsa hiç affetmezdim. Ama zaten tatilde diyetimizi bozmuş olmamızın ve verilen 4 kilonun geri alınmasının veridiği bir sıkıntı var. Bir de üzerine mangaldakileri koymayalım dedik.
Tatil bu kadar. Çalışma için enerji toplanmış durumda. Bir de nerede çalışıyordum; onu hatırlasam :).
Devamını okumak için...
Yazmadığım geçen hafta boyunca Antalya'da idim. Club Voyage Sorgun Select. Güzel bir yerdi. Anlatırım sonra. Şimdi (bunu yazdıktan sonra) Ankara'ya yola çıkıcaz. Can'ı orada bırakıp Bodrum'a üç günlüğüne kaçıcaz. Sonra tekrar Ankara ve ardından İstanbul. Tatil bitince yazmaya devam ederim.
Bu arada yeni kardeşlerim olmuş. Blogkardeşlerim. Hepsine merhaba derim.
Devamını okumak için...
Dün gideceğimi söylediğim havuzu (yoğun istek üzerine!) sizinle de paylaşayım dedim. Fenerbahçe Spor Klübü Faruk Ilgaz Tesisleri. Fenerbahçe'nin artık eski (yenisi stadın yanına yapıldı) yönetim binasının yanında Fenerbahçe burnunda yer alıyor. Sarı-Lacivert'e alerjisi olmayanlar için keyifli bir yer.
Geçen seneydi sanırım. Kalabalık grupla gitmiştik. İki kuzen gassaraylıydı. "Ben bööle tesisin içine ...." diyerek önce tuvaleti görmek istemişlerdi. Haklılar; kendi tesislerinde o bile yok :)
Bugün buradan bildiriyorum. Kablosuz iletişim sağolsun. Dizüstü bilgisayarla balkonda bi yandan Ayşe Teyzemizin pişirdiği makarnayı ve ayranı götürüyorum bir yandan da internette neler var neler yok diye bakıyorum. Böyle işgününde evde ne işim var diye merak ederseniz, tatile çıktım. Eyooo, 15 işgünü. 2-3 gün İstanbul'da takılacağım. Spor, havuz falan. Sonra inşallah Antalya. Oradan da bildireceğim. (Artık kim okuyor yada merak ediyorsa?:) ama olsun)
Bu arada sabah yaptığım spor ve iki gündür yaşağıdım sindirim problemi sonrası tartı 86.0 kg gösterdi. Diyetteyim anlayacağınız. Bi ara onu da anlatırım. Şimdi havuza gitmem lazım. Hava süper. Görüşürüz :)
Devamını okumak için...
Şu aralar haberlerden aklıma takılanlar ve naçizane yorumlarım;
1) Ösym bugün Öss sınav sonuçlarını açıklayacak.
Yıllardır milyonlarca kişiyi sınavdan geçirerek ve binlerce soru hazırlayarak bence işini en doğru dürüst yapan OYSM'nin bir soruyu iptal etmesi neredeyse sınavın açıklanacak olması kadar haber değeri taşıyor ve öne çıkarılıyor. Ayrıca her sınavdan sonra "şu soru yanlış, bu soruda hata var" diye ortaya çıkıyorlar. Düzgün iş yapan sevilmez bizde.
2) Lübnan iki İsrail askeri nedeniyle bombalanıyor. Filistin bir onbaşı nedeniyle onlarca kayıp veriyor. Bizim Güneydoğu'da şehit olan askerlerimiz (içimiz kan ağlıyor) daha da fazlalaşmaması için sınırötesi operasyon gündeme gelince büyük birader "hooop" diyor. "Onlara izin var size yok." Hangi stratejik ortalık?
3) Taşkesen Paşa telefonları dinlendiği için onuru ile istifa etti. Genelkurmay, Emniyet kendilerinin dinlemediklerini söyledi. Daha sonra Türk Telekom genel müdürü Paul Doany de kendilerinin dinlemediğini söyledi. Benim tuhafıma giden genel müdürün ismi oldu. Siz kime güvenirsiniz? Tekel olan haberleşmeyi özelleştirirseniz nasıl kontrol edersiniz?
Devamını okumak için...
Konser öncesinde "Bi tek Axl kalmış. Bişiiye benzemez konser" diyen bi çok insan duydum. Ben '93 konseri ile karşılaştırmadım ve konserden ve GnR'dan da çok ama çok keyif aldım. Axl'ın sesi tamamen aynı ses. Ayrıca 44 yaşına rağmen aynı enerji mevcut ve sahnesi ile bunu seyircilere aktarabiliyor. Slash'in yokluğu gruptan bişiiler alıp götürmüş ama konserde Izzy Stradlin'in katılımı farklı bir tat kattı. Eski şarkılara herkes neredeyse kelimesi kelimesine eşlik etti. Yeni şarkılar da aynı tını var. "Chinese Democracy" alınır ve itinayla dinlenir. (Bi de piyasaya çıksa :) sanırım 4-5 yıldır kayıtlar devam ediyor.)
Normal de böyle bir konserin daha önce duyurulması gerekir diye düşünmüştüm. İşin aslını araştırınca; rolling stones'un gitaristi Keith Richards'a hem geçmiş olsun demek hem de teşekkür etmek gerektiğini öğrendim. Aslında 12 temmuz'da Guns n Roses Almanya Leipzig'de Rolling Stones'un öngrubu olarak sahneye çıkacaklarmış. Ancak Richards Fiji adalarında bir kaza geçirince Rolling Stones'un konseri iptal edilmiş. Bu nedenle de hızlı bir organizasyonla GnR İstanbul'a getirilmiş.
Çalınan parçalar aşağıdaki sıradaydı.
Konserin Setlist'i: Welcome To The Jungle, It's So Easy, Mr. Brownstone, Live And Let Die, Knockin' On Heaven's Door, Robin Gitar Solo, Sweet Child O' Mine, Richard Gitar Solo, Richard And Robin Gitar Düet , Dizzy Piano Solo, The Blues, Ron Gitar Solo (Don't Cry), You Could Be Mine, November Rain, Out Ta Get Me, Better, Think About You (Izzy Stradlin ile), Patience (Izzy Stradlin ile ), Nightrain (Izzy Stradlin ile)
Encores: Madagascar, Robin Gitar Solo, Paradise City (Izzy Stradlin ile)
Bir daha canlı dinlemek fırsatı olmaz herhalde. '93 konseri aklımdaydı; bu konser de aklımdan çıkmayacak (biralara rağmen :)). Bir keyifli yorum da ntvmsnbc.com dan.
Devamını okumak için...
Arşivden bir yazı..
Can Dündar "Kırmızı bisiklet" kitabında oğlu ile ilgili yazıları toplamıştı. Burada "babamın oğlu iken oğlumun babası oldum" diyordu. Babamın oğlu ve oğlumun babası olarak hayatta acaba kaç tane babalar günü kutlayabilirim? Umarım fazla olur.Sanırım 1993 yılıydı. Aynı yaz hem Metallica hem de Guns n Roses Türkiye'ye gelmişlerdi. Her iki konserede gitme şansım oldu. İnönüdeki konserleri hala gayet net hatırlıyorum.
Guns n Roses'in "Use your Illusion" albümleri benim ingilizce hazırlık yıllarıma rastlıyor. Tüm şarkıların sözlerini ezberlemiştim. Hatta bazı kalıpları ödevlerde sınavlarda falan da kullanmıştım. Üzerimde emeği çoktur. :)
Bu akşam Kuruçesme Arena'da Guns n Roses'i tekrar izleyebileceğim. Gerçi eski gruptan sadece Axl Rose kalmış ama o da yeter. Bazı şarkılarda Izzy Stradlin de onlara eşlik ediyormuş. Yeni çıkaracakları albüm öncesi tekrar kendilerini hatırlatıyorlar. 2006 yılı konserlerinin listesine buradan ulaşabilirsiniz. Ayrıca grupla ilgili güncel bilgiler buradaki fan sitesinde mevcut ve sık sık güncelleniyor.
Bakalım aradan geçen yıllar Guns n Roses'dan neler götürmüş? Konser izlenimlerimi yarın ayılabilirsem yazmaya çalışırım.
Son olarak bundan önceki son üç konserlerinde çaldıkları parçalar (setlist) aşağıda. sanırım İstanbul'da da fazla bir değişiklik olmaz;
finlandiya setlisti :
1. welcome to the jungle
2. it's so easy
3. mr brownstone
4. live and let die
5. better
6. knockin' on heaven's door
7. robin solo [finlandia]
8. sweet child o' mine
9. jamming + dizzy piano solo
10. the blues
11. you could be mine
12. bumblefoot solo + don't cry
13. chinese democracy
14. november rain
15. band introductions + fortus solo
16. robin + richard - beautiful duet
17. out ta get me
18. my michelle [w/sebastian bach]
19. think about you [w/izzy]
20. patience [w/izzy]
21. nightrain [w/izzy]
encores
22. madagascar
23. i.r.s.
24. paradise city + robin intro [w/ izzy]
26.06.2006 isveç konseri setlist'i
welcome to the jungle
it's so easy
mr brownstone
jam
live and let die
(axl thanks stand-in drummer)
better
robin solo
sweet child o' mine
knocking on heavens door
band introduction jam
dizzy solo - s.o.s
the blues
jam
you could be mine
richard solo
beautiful
out ta get me
jam
november rain
jam
bumble solo
my michelle (bach yok )
madagascar
nightrain
encore 1:
chinese democracy
i.r.s
encore 2:
patience
jam with the crowd
robin solo
paradise city.
02.07.2006 hollanda konseri setlisti ;
welcome to the jungle
it's so easy
mr.brownstone
live and let die
better
robin guitar solo
sweet child o' mine
knockin on heavens door
dizzy piano solo
the blues
you could be mine
richard & robin solo (beautiful)
out ta get me
jam
november rain
bumblefoot solo (don't cry)
my michelle (w.izzy)
patience (w.izzy)
think about you (w.izzy)
nightrain (w.izzy)
robin 2nd solo
paradise city (w.izzy)
Devamını okumak için...
Nihayet dünya kupası dün akşam sona erdi. Sanırım duruma en çok sevinen televizyon kumandalarına tekrar kavuşan bayanlar oldu.
Dünya kupaları 1970 yılından beri hep özel toplarla oynanıyor. Ne yazıkki 1930 yılında yapılan dünya kupasında böyle özel toplar yoktu. Arjantin ve Uruguay oynanacak top konusunda anlaşamayınca ilk yarı Arjantin takımının topuyla, ikinci yarı ise Uruguay takımının topu ile oynanmış. İlk yarı 2-1 Arjantin öndeyken ikinci yarı Uruguay durumu 2-4 yaparak kupayı kazanmış. Bu mantıkla Almanya'da yapılan turnuvada kullanılan Adidas marka Teamgeist topunun Almanya'yı şampiyon yapması gerekirdi :) Aslında benim tahminimden daha üst turlara çıktılar.
Teamgeist almanca "takım ruhu" demek. Kupa topunun bu isimde olması ve turnuva boyunca yıldız futbolcuların öne çıkmaması ve takım oynunu oynayan ekiplerin başarılı olması çok güzel bir tesadüf.
İtalyan milli takımları turnuvalarda gökmavisi formalar giyiyorlar. Gök mavisi italyancada "azzurro". Bu nedenle milli takımlarına "azzurri" diyorlar. Gökmavisi azzurri'ler finalde herzamanki gibi takım halinde iyi savuma yaptılar ve Fransa'ya firsat vermeden maçı penaltılara taşıdılar ve dünya şampiyonu oldular.
Maç sonu kutlamalar sırasında azzurri'ler saha içinde birbirlerine sarılıp oradan oraya koşarken futbolculardan biri elinde portatif bir sandalye ve makasla göründü. Diğerleri hemen etrafında hakla oldular. Sanırım uzun saçları olan ve turnuva boyunca ilginç bir şekilde saçlarını toplayan Mauro Camoranesi 'yi sandalyeye oturttular. Törenle halinden çok memnun olan Camoranesi'nin saçlarını kestiler. Bu sırada diğer azzurri'ler etraflarında hala dans ediyorlardı. İçlerinde ne bir yönetici ne de futbolcular dışında biri vardı. Resmini bulabilirsem buraya eklemek isterim.
"Evet" dedim kendi kendime "teamgeist" kazandı.
Devamını okumak için...
İyki dooodum bee eeen. İyki dooodum bee eeen. İyki dooodum. İyki dooodum. İyki dooodum bee eeen.
Devamını okumak için...
... salonda bilgisayar kucağımda başka bloglarda neler var diye dolaşıyordum. can'ımın odasından önce mırıldanmalar geldi. Kalkıp yanına gitmeye hazırlanırken pıt pıt pıt yürüyerek odasından çıkıp salona doğru geldi. Gözlerini kocaman açmaya çalışıyordu ama aslında hala uyuyordu. Açık gözlerle uyuma konusunda burcum'a çekmiş herhalde. :) sonra aynı şekilde, sessizce, ağlamadan, şikayet etmeden, bişii söylemeden kucağıma çıktı. Yattım. Göğsüme yattı. Kafasını birkaç kez çevirip omuzlarımdan omuz beğendi. Öksürdü bikaç kez. Bu sıcakta gene üşüttük galiba. Göz kapakları düştü. Nefesi tekrar derinleşti. Uyurken terlemiş. Mis kokulu....
Devamını okumak için...
Herşeyi hızlı ve çabuk tükettiğimizi düşünüyorduk. Herşey geçici idi. Bir süreliğine modaya uygun davran, dinle, giyin, git, yeterli idi. Mekanlar bile sadece sezonluk. Daha gitmeye fırsat bulamadan ya ismi değişmiş yada kapatmış oluyorlardı. Hiçbir şey kalıcı olamıyor ve yerleşik ve geleneksel hale gelemiyordu. Daha kötüsü ne olabilirdi?
Daha kötüsü; artık herşey tek kullanımlık. Bi sefer kullan at. Çoğu hizmette müşteri bir kere gelsin yeter anlayışı var. Kıyafetler tek seferlik. Belki tek kullanışlı uygulama çocuk bezi. :) Çocuk oyuncaklarında da durum kötü. Nasıl malettiklerini anlamadığım 1 ytl'ye çin kaynaklı oyuncaklar mevcut. Ya hiç çalışmıyorlar ya da bir sefer oynadıktan sonra bozuluyor. Tüm sesli-ışıklı oyuncaklarda aynı kişiliksiz melodi. Bi kere oyna at. Nasılsa bir diğeri hemen alınabilir. (Dikkat bozulanın aynısı değil.) Ne kadar çok çeşit o kadar iyi. Çocuklar daha ilk yaşlardan tüketmeye formatlanıyorlar. Biz, yani seksen öncesi çocukluğumuzu yaşamış olanlar, herhalde bu değişime en fazla şahit olanlarız. Bu nedenle seksenler'de olduğu gibi hatırlatmaları çok seviyoruz.
Bu konu nereden mi aklıma geldi? Birincisi derinsular'ın yazısında yorumladığı ve bilgi verdiği "The Million Dolar Homepage" oldu. "...., herhangi bir internet gezginiyle açtığınız bir internet sayfasında aşağı yukarı 1 milyon piksel olduğundan hareketle, bu pixellerin her birine bir dolarlık reklam almayı başarması durumunda 1.000.000 Amerikan doları kazanacağını düşünmüş ve böyle bir sayfa hazırlamış. 100 dolarlık bir değere karşılık gelen 10x10 piksel ebadındaki kareler bazında da sayfasına reklam almaya başlamış." Böyle bir siteye en fazla meraktan bir kez girilir, incelenir, (bekli blog'da konu edilir:)) ve sonra unutulur. Siz tekrar tekrar görmek ister misiniz? Yada dolmakalem'de yer aldığı gibi aynı mantıkla hazırlanmış 500words.com. Pixel'in yerini kelimeler almış. Büyük ihtimalle yakın zaman da benzeri onlarca site olacak. Bir kereden fazla görmek ister misiniz?
Tek seferlik kullanımları nasıl abartabiliriz? Kullan at araba? ev? iş? çocuk?
Peki sıra bize geldiğinde? Kim bizi bir seferlik kullanıp atacak?
Devamını okumak için...
Ortalıkta bu kadar çok dünya kupası geyiği varken bizim de katılmamamız olmazdı. Neredeyse her Türk vatandaşı gibi benim de kupa öncesi favorim Brezilya idi. Sonra maçlar gösterdi ki Brezilya oynadığı veya oynamadığı futbolla sadece büyük bir hayal kırıklığı yarattı. İkinci favorim gruplardan çıkacaklarına şans tanımasam da Almanya'ydı. (Maaşımızı bir alman şirketinden alıyor olmamızın ve yöneticimizin alman olmasının konuyla yakından uzaktan alakası yoktur.) Ev sahibi çok istekli ve hırslı oyunla (bu isteğe hakemlerinki de dahil) yarı finale kadar geldi. Beklentim Brezilya-Almanya finali idi. Konuya bir de sponsorların gözüyle bakalım.
Elemeler bu şekilde oldu.
Bir de bu tabloyu sponsorlar açısından değerledirirsek;
Takımların yerleşimlerinin kura ile belirlenmiş olmasına inanmak zor değil mi? Bence planlanan Adidas - Nike finali idi. Onlarca milyon dolarların konuşulduğu sponsorluk dünyasında böyle bir finali ayarlamak zor olmasa gerek. Genelde Afrika takımlarını destekleyen Puma İtalya ile sürpriz yaptı. Puma şampiyonada 12 takımla en fazla sponsorluk yapan marka idi. İçlerinden sadece biri, İtalya, üst turlara çıkabildi. Sponsoruk bedelleri bilinmese bile toplamda sadece 6 takımı destekleyen Adidas'tan daha az para harcamış oldukları kesin. Hangi markaların hangi takımlar ile çalıştığını buradan öğrenebilirsiniz.
Sponsorluk ve reklam ilişkisinin ulaştığı bir uç nokta da bisiklet. Bisikletçiler mayolarındaki reklamların televizyon yayınlarında kaç saniye (yada salise) göründüğüne göre para alıyorlarmış ( Rivayet). Ben de hep yarışı kazandıkları için sevinçlerinden ellerini kaldırıyorlar diye düşünüyorum.
Son olarak; Tiger Woods Nike sponsorluğunda golf oynuyor. Sponsorların önemini o da kavramış.
"...Aspozan bağlarında kırmızı, sarı, müşmüş, beyaz, bey, sulu ve etli adları ile yedi çeşit sulu kayısı olur ki, bağdan şehre seleler ile güçlükle getirilir. Biraz incinse suyu kalmaz. Her bir kayısı kırk-elli dirhem gelir. Zerdalisinin hesabını Allah bilir. Çokluğundan pestil yapılıp diyar diyar yüklerle taşınır...." Evliya Çelebi, Seyahatname
Hafta sonu bahçedeki ağaçtan kayısı topladık. Toplarken, yani kayısıları dallarından koparırken farkettim ki olmuş ve tamamen sararmış-kızarmış kayısılar daha elime alıralmaz neredeyse kendilerini daldan aşağı bırakıyorlardı. Benim sadece tutmam yeterli oluyordu. Dalından koparmaya uğraştığım, henüz tam olmamışlar ve hala biraz yeşil olanlar ise ısrarla dallara tutunuyorlardı. Ne var bunda diyebilirsiniz. Ben kendimce herhangi birşeye hazır olmakla ilgili ders çıkardım.
Telaşlı ve sürekli birşeyler yapmaya çalışan bir insan olarak bilinçli bir şekilde tempomu düşürmeye çalışıyorum. Belki de yaşın etkisi. Kendime ve etrafıma daha fazla dikkat etmeye çalışıyorum. Kayısı toplarken çıkarttığım ders ise "hazır olana kadar bekle!" oldu.
Topladığımız yaklaşık 5 kg kayısıya ne mi oldu? Yine kendimi tutamadım ve herhade iki kilosunu yedim. :)
Bu arada ilgilenen olursa kayısı ile ilgili bilgiler buradan ve buradan edinilebilir.
Devamını okumak için...
"çatlak patlak, yusyuvarlak, kremALİ börek, sütlü çörek, çek dostum çek, arabanı burdan çek!"
Son kısmını ben farklı hatırlıyordum ama bu son halini can'ım çocukevinden (kendi deyimi) öğrenmiş. Hafta sonu anaane, dede, dayı, anne, baba, can hepberaber mangal sofrasında "çatlak patlak" oynadık. Sofrada herkes ellerini birbirinin üzerine koymuş can'ın komutlarını bekliyordu. "kremalı" kelimesi can'a zor gelmiş olacak ki yada sadece bilmediğinden tüm oyunu "kremali" şeklinde oynadık. Bu arada Ali dayımız olur. Kendisini hafta sonu doğum günü vardı. Hepberaber kutlayalım diye yazlığa gittik ama kutlama tüm Marmara ve Ege bölgesini saran karanlığa kurban gitti. Ayda yılda can'ı bırakıp bi akşam dışarı çıkacaktık; kader tüm çevrenin elektriğini keserek güzel yüzünü bize gösterdi.
"Ali" temalı hafta sonumuza bir tat olarak deniz otobüsünde (hızlı feribot da olabilir. Ama arabalar açıkta duruyor) dergide tarifini okuduğum "Ali Nazik"i de katalım dedik. Cumartesi akşamı karanlığa gömülenler arasında patlıcanlar da vardı. Haliyle bizim közleme işi pazara kaldı. İstediğim her tuhaf şeyde sonuna kadar destek veren ve eşime kulis yapan kayınvalidem sayesinde patlıcanlar közlendi; üstlerine çizik atıldı ve içleri kaşık ile alınarak limonlu suya kondu (Kararmasın diye). Sarımsaklar ayıklandı ve yoğurtla karıştırıldı. İsot ve biraz domatesle kıymalar kavruldu. Arada ufak bi trafik kazasına müdahale edildi. Tampon incelendi. Rapor tutturuldu. Bu sefer Ali'nin gerçekten hiç suçu yoktu. Konunun yemek tarifiyle alakası da yoktu. Eve dönüldü ve kıyma kavrulmaya devam edildi. Yoğurt ve patlıcanlar iyice ezildi ve karıştırıldı. Üzerine kavrulmuş kıyma ile servis yapıldı. Aceleyle yenildi. Biraz tuzsuz olmuştu. Ali, Tolga ve benim dışımda kimse yemedi. Şimdi yazarken farkına varıyorum. Benim ahçılığıma güven sonsuz.
Bir de ağaçtan kayısı toplayıp yedik. Onu da bir sonraki yazıda anlatacağım.
Devamını okumak için...
İlk posttan sonra uzun süre şu blog alemini izledim. Neler yazabileceğimi düşündüm. Okunur mu okunmaz mı merak ettim. En sonunda yazmaya karar verdim. Herhalde benimki günlük falan gibi birşey olmayacak. Başlıkta söylediğim gibi bana ilginç gelen şeyleri ve aklımdan geçenleri aktarmaya çalışacağım. Zaten ilk posta yorum yazanların dışında kimsenin okuyacağını da tahmin etmiyorum. Kendim için yazacağım anlayacağınız.
Beni tanıyanlara zaten defalarca anlattığım şeyler var. Onları da burada tekrar yazı haline getirmeyi planlıyorum. Dediğim gibi ilk posta yorum yazanlar bunları defalarca benden dinlediler. Umarım onlar için de ilginç gelebilecek birşeyler yazarım.
Bu sefer bir önceki kadar uzun ara vermeyeceğim. Tekrar merhaba
Devamını okumak için...
